Bir zamanlar onlara tanrılar gibi tapardık.
Yaklaşık 400 yıl boyunca, Tül bizi Alfheimr’ın feylerinden korumuştu. Onların yokluğunda hayatlarımız Yeni Tanrıların rehberliğinde, yozlaşmadan ve günahlardan arınarak erdem dolu bir hal almıştı. Tüm hayatımı, dünyalarımızın arasında duran sınırın yanındaki bahçeleri koruyarak geçirmeye çalışmıştım; ışıldayan büyüye, bir güvenin ateşe çekilmesi gibi çekilmiştim.
Sonra onların kılıçlarıyla öldürüldük.
Tül’ün parçalandığı gün her şey değişti ve bir kez daha feyler dünyamıza musallat oldu. Fey büyüsü, aramızdan almak istediklerini işaretledi ama Nothrek’i koruyan Sis Muhafızları, feylerin bizi ele geçirmesini engellemek için işaretlenenleri öldürmeye hazırdı. Eğer yirmi birinci yaş günümü özgür bir kadın olarak geçirmek istiyorsam, bildiğim her şeyden kaçmak dışında bir seçeneğim yoktu.
Şimdi, kendilerine ait olanı talep ediyorlar.
Ancak onlar beni yakalamadan önce, Caelum beni Vahşi Av’ın elinden kurtarmayı başardı. İşaretlenmiş halde kaçarken, o sadece hayalimde canlandırabileceğim şekillerde mücadele ediyordu. Geçici bir ittifaktan saplantılı bir tutkuya dönüşen bağımız, feyler yaklaştıkça ve kötülüğü her zamankinden daha yakınımızda hissettikçe güçlendi. O, hayatım tehlikedeyken istemeye cesaret edemeyeceğim her şey ve göze alamayacağım bir dikkat dağıtıcıydı. Daha önemli bir şey tehlikede olsa dahi ondan uzak durmam mümkün değildi.
Tehlikede olan şey kalbim olsa bile.

(Tanıtım Bülteninden)