Muammer, bir televizyon programında sazıyla türkülerini icra edecekti. Sıra kendisine gelince, ne söyleyeceğini, eski bestelerini anımsayamadı. Sazının teline dokundu ve ilk kez kendisinin de duyacağı dizeler döküldü dudaklarından:

“Bugün benim efkârım var, zârım var

Değme felek, değme telime benim

Gül yüzlü yârim elden aldırdım

Değme felek, değme telime benim”

Bu türkü, Badegül’ünün, aşkının o mavi gözlerinin son pınarlarıydı.

(Tanıtım Bülteninden)